001: Zjawa udająca żywą postać

Lecę w dół przez błędy wszystkich lat
Widzę wyraźnie pełne rozczarowań twarze
A w oczach ból i gniew uśpionych zdarzeń

- Dawid Podsiadło -

Ginny zawsze uważała, że to całe zamieszanie spowodowane nowym rokiem w Hogwarcie, było zupełną przesadą, a książki były bardziej potrzebne księgarzom, którzy zarabiali w ten sposób galeony, niż uczniom. Myślała, że z niektórych przedmiotów w ogóle nie powinno być tak grubych tomiszczy, zważywszy na to, iż przez większość lekcji i tak skupiała się na wszystkim, tylko nie na wykładzie prowadzonym przez nauczyciela.

Cała jej uwaga była zaangażowana w rozmyślanie o Voldemorcie, który powrócił, pomimo ścisłych zapewnień Ministertwa, iż był to wyłącznie wymysł Harry'ego. Jej chłopak został nawet oskarżony o zabicie Cedrica, co było już według tycjanowłosej, szczytem głupoty. 

Dziewczyna bała się jednak co też może stać się młodemu Potterowi, gdy Czarny Pan go znajdzie, gdy stoczą kolejną walkę. Wiedziała, że przy tej może już nie mieć tyle szczęścia i nie wyjść z niej zwycięsko. Perspektywa utracenia swojego chłopaka sprawiała, że jej serce gwałtownie drgało, pobudzane przez wichry niepewności. Ta niewiedza wkradała się do jej umysłu coraz częściej; był to jednak ten rodzaj intruza, którego nie sposób się pozbyć.

Głowę rudowłosej zaprzątały też myśli, czy postać z dziennika Toma Riddle'a była w jakimś stopniu zaplątana w świadomość Voldemorta. Od jakiegoś czasu zastanawiała się, czy gdyby stanęła z nim oko w oku coś by się w nim przebudziło. Nie myślała oczywiście o darowaniu życia czy podobnych romantycznych uniesieniach, tylko o jakimś płomyku w jego sercu, małej iskierce, która szepnęłaby mu, że zna tą dziewczynę.

- Ginny! - Głos z dolnej partii domu przerwał jej rozmyślania, do których coraz częściej dane jej było powracać. Nie wiedziała czy chodziło o ogólny strach przed tym okrutnym człowiekiem, czy dodatkowo nałożyło się na to uczucie, że kiedyś ten okrutny człowiek był jej przyjacielem. Udawał takiego, to oczywiste, a jednak na jedenastoletniej dziewczynce odcisnęło to spore piętno w sercu i nikt inny nie pasował do tej wypalonej dziury.

- Ginny, na Merlina, czemu jeszcze nie jesteś przygotowana?

Matka rudowłosej stała w drzwiach z pretensją wymalowaną na twarzy. Była ubrana w swoje najlepsze ubranie, którego używała tylko na wyjście do miasta, gdzie nie mogła odziać swojej zwykłej, lekko podartej przez czas szaty.

Ginny natomiast siedziała na łóżku w różowawym, spranym szlafroku i wgapiała się tępo w ziemię, a dopiero co umyte, mokre włosy, przylepiły jej się do twarzy, tworząc hełm, za którym mogła ukryć swoją drobną twarz, delikatnie skąpaną wstydem.

- Przepraszam, mamo. Już się ubieram.

Dziewczyna spojrzała na matkę, aby wybadać towarzyszące jej emocje po słowach swojej córki, zauważając ogromną metamorfozę. Matka ruszyła się z miejsca, w którym była wcześniej i usiadła obok niej ze zmartwioną miną, delikatnie gładząc jej plecy strawioną przez pracę ręką.

- Coś się stało? Wyraźnie nie wyglądasz najlepiej, kochanie.

- Nic mi nie jest. Czuję się dobrze, naprawdę. Nie musisz się o mnie martwić – odpowiedziała z lekkim postojem na wymyślenie kłamstwa. Nie lubiła tego robić; mówić nieprawdy komuś, kogo kochała. Uznała jednak, że tak będzie lepiej dla nich obu.

- Nie wydaję mi się żeby wszystko było w porządku. Miałam ci to powiedzieć już wcześniej... Powiedz co cię trapi, postaram ci się pomóc, kochanie. Przecież wiesz, że mnie możesz powiedzieć wszystko.

Mimo odwróconej twarzy, Ginny oczyma wyobraźni zobaczyła zmartwioną minę mamy, zmarszczki układające się w troskliwy wyraz, napięte brwi w geście fatygi. Wiedziała też, że matka nieśmiało się do niej uśmiechała, pragnąc poznać sekret swojej córki.

Lecz co ona miała jej powiedzieć? Miała oznajmić, że pomimo tylu lat nadal nie zapomniała o tym, że Tom, ten sam morderca, który zabił rodzinę Harry'ego, był jej przyjacielem, że bała się zbliżającej się wielkimi krokami wojny i pierwszy raz od sześciu lat nie chciała wracać do ukochanych murów Hogwartu? Te informacje przytłoczyłyby biedne serce matki, obarczyłyby ją ciężkim krzyżem problemów nieroztropnej córki.

- Naprawdę nic mi nie jest- odpowiedziała zamiast tego.

Ginny wstała gwałtownie z łóżka, nie patrząc w stronę matki, gwałtownie wyswabadzając się z uścisku rodzicielki. Otworzyła ostrożnie szafę i wyjęła przypadkowe ubrania, następnie kierując się w stronę łazienki, gdzie zamierzała szybko coś ze sobą zrobić, by móc wyruszyć po kupno potrzebnych do Hogwartu przedmiotów. A może tak naprawdę po prostu chciała jak najszybciej opuścić pokój, w którym każde pytanie mamy nakłaniało ją do recyklingowej refleksji?

~*~

- Rozdzielimy się, a każdy dostanie galeony na inne wydatki. Jednak mam nadzieję, że wszyscy wiedzą, iż nie jesteśmy najzamożniejszą rodziną czarodziejów i nie zakupi czegoś niepotrzebnego. Zwracam się z tym szczególnie do was chłopcy, macie kupić rzeczy dla waszego rodzeństwa, nie dla swoich głupich zachcianek. - Fred i George, którzy zostali wskazani przez wzrok taty, spojrzeli po sobie i poczęli jeden do drugiego szeptać coś sobie do uszu, uśmiechając się przy tym tajemniczo.

Ginny w pewien sposób ich podziwiała i zazdrościła im tej lekkości, tego niemartwienia się na później, tej zdolności do radzenia sobie z problemami poprzez śmiech i wzajemne dogryzanie; było to odrobinę dziecinne, lecz także kojące dla duszy. Widzieć, że ktoś, kogo się kochała był wiecznie w dobrym humorze było bardzo miłe, zwłaszcza dla kogoś, kto coraz cześciej miewał problemy ze snem i strachem o najbliższych.

- Ginny, ty pójdziesz do księgarni. Kupisz sobie wszystkie potrzebne podręczniki. – Ojciec zwrócił się do rudowłosej, podając jej potrzebną sumę pieniężną. Dziewczyna pokiwała posłusznie głową, siląc się na uśmiech. - Jak wiecie, teraz nigdzie nie jesteście w stu procentach bezpieczni, jednakże na tej ulicy nie odnotowano obecności popleczników Sami-Wiecie-Kogo. Nie zwalnia to was jednak z zachowania czujności.

- Tylko się nie zgub – dogryzł Fred swojej młodszej siostrze, po zakończonym wykładzie pana Weasley. Kakaowooka spoglądnęła na swojego starszego brata i uniosła wymownie brew. Przybliżyła się do jednego z bliźniaków na taką odległość, że jego ucho było tuż przy ustach dziewczyny. Wiedziała, że czuł na małżowinie usznej jej ciepły oddech, więc nabrała scenicznego tonu i syknęła:

- To nie ja potrzebuję mapy Huncwotów, by znaleźć swojego "przyjaciela".

Ginny ruszyła do księgarni, odwracając się kilka razy na osłupiałą twarz Freda, której po prostu nie mogła sobie odpuścić, cały czas podśmiewając się wesoło, jak za starych dobrych czasów. Na te parę chwil zapomniała, że za kilka dni wszystko się zmieni, a szkoła do której wróci, nie będzie tą samą, do której powracała przez ostatnie lata.

Dziewczyna zatrzymała się przy precyzyjnie wygrawerowanym, rdzawym napisie mówiącym o tym, że zaraz wejdzie do księgarni Esy i Floresy. Ostrożnie otworzyła ciężkie drzwi i wtedy mały dzwoneczek zabrzęczał, informując właściciela, że właśnie w sklepie pojawił się intruz.

Krępej budowy starzec o zakręconej brodzie i haczykowatym nosie natychmiast spojrzał jednym okiem na nowego gościa, a tycjanowłosa ze zdziwieniem zorientowała się, iż drugie ślepie było zupełnie nieobecne, krążyło gdzieś w przestrzeni księgarni, nie trzymając się jednego celu, zupełnie jak niewierny kochanek, nie sypiający wyłącznie u jednej kobiety.

Sklep nie był tak zaludnionym, do jakiego przyzwyczaiła się Ginny. Teraz praktycznie świecił pustkami, a widmo zbliżającego się Voldemorta pochłonęło wszystkich. Mimo, iż akurat dzisiaj nie było na ulicach żadnych śmierciożeców, wielu zostało strawionych przez strach. Młoda Weasley rozumiała ich obawy, nawet zbyt dobrze na własnej skórze czuła jeżące się włoski na wydźwięk tego imienia.

Ginny skinęła głową do księgarza i poczęła zagłębiać się w stosy ułożonych jedna na drugiej książek. Nasycony zapach kartek nieco przytłoczył nozdrza dziewczyny, choć mimowolnie mocno go wdychała. Była to spora odmiana po wszędzie towarzyszącym zapachu strachu. Na każdej ulicy. W każdym zakamarku. Nawet w barach nie było tak tłoczno jak pamiętała z czasów dziecięcych. Voldemort był każdego dnia bliżej, a ona codziennie dalej od rzeczywistości.

Płomiennorudowłosa zajrzała do rozpiski otrzymanej wraz z kwotą pieniężną od swojego ojca i przyjrzała jej się uważnie. Książki do zakupienia. Było ich tak wiele, a pewnie połowy i tak nie przerobią całkowicie, jak to było w systemie nauczania. A czego z podręczników o runach będą się uczyć pod dowództwem śmierciożeców?

Dziewczyna pospiesznie wybrała wszystkie potrzebne książki i powróciła do początku skepu, gdzie kolejka do lady stała się pusta. Nie tracąc czasu, położyła podręczniki na kontuarze i zaczekała na policzenie sumy pieniężnej przez właściciela.

- Dwadzieścia pięć galeonów – syknął chrapliwym głosem, wystawiając rękę, zupełnie jak żebracy przy ulicy Nokturnu. Ginny zaczęła z zapałem liczyć dane jej przez ojca monety z niedowierzaniem stwierdzając, że ostatni miał w jej głowie jedynie wartość dwudziestu.

Cholera jasna. Zaklęła w myślach, nerwowo przeszukując wszystkie kieszenie w poszukiwaniu zagubionych pieniędzy, choć już wiedziała, że nie miała szans na ich znalezienie. 

Widocznie ojciec myślał, iż książki będą nieco tańsze lub po prostu zapomniał dołożyć jej pięciu galeonów. Jego niedopatrzenie kosztowało jednak ją wiele wstydu no i niestety nie otrzymanie kilku podręczników. Dziewczyna stała osłupiała, zdając sobie sprawę, jaką karę zlecą jej śmierciożercy za jakiekolwiek odstępstwo od tego, czego wymagali. Strach przeleciał po jej karku, powodując znajome jeżenie się włosków.

- Dostanę te pieniądze, czy czekasz na specjalną prośbę od Ministerstwa?

- Nie - odpowiedziała machinalnie, nie wiedząc za bardzo do czego odnosi się jej wypowiedź. - To znaczy... Czy mogłabym dopłacić kiedy indziej?

Najmilszy z uśmiechów, jakim Ginny mogła obdarować starszego, nieco przerażającego mężczyznę z jednym okiem wbitym w nią z zawziętością godną alpinisty, nie odniósł zamierzonego sukcesu. Właściwie nie odniósł nawet niezamierzonego, chyba dodatkowo wywołał irytację.

- To jakieś żarty? Proszę zapłacić całą sumę albo miło pożegnać się z podręcznikami. Nie jestem na świecie od wczoraj, by nie wiedzieć, że pełno w dzisiejszych czasach oszustów. I oszustek, takich jak ty, paniusiu – odpowiedział podniesionym głosem.

Rudowłosa zacisnęła żuchwę ze złością na te słowa, a następnie otworzyła usta w geście zaprotestowania. Miała ochotę wyrzucić istny słowotok ze swojego gardła, zapewnić, że nie była oszustką i na pewno nie miała zamiaru wprowadzić go w błąd. Przecież mężczyzna sam widział jej osłupiałą minę na widok braku pieniędzy. Czy naprawdę myślał, że była tak żałosna, by grać przed nim jakiś teatrzyk w obliczu zagrożenia czającego się za rogiem?

I wtedy zauważyła, że na ladzie leżą tak desperacko potrzebne jej pieniądze, które od razu podała sprzedawcy. Zaczęła się oglądać na wszystkie strony w poszukiwaniu świętego Mikołaja. Niestety, sklep był tak samo pusty, jak wtedy gdy poszukiwała potrzebnych podręczników. Miała wrażenie, że w jej życiu pojawiła się kolejna zjawa, udająca żywą postać. Zjawa, która miała przyczepić się do jej duszy niczym kleszcz, którego nie dało się usunąć.

- Czy... czy pan też to widział? - zapytała z nadzieją w głosie. Starzec spojrzał się na nią w sposób, jakim karci się małe dzieci. O dziwo, w jego oczach dostrzegła teraz jakąś przyjazną iskrę.

- A co miałem widzieć?

- Miałam na myśli, czy widział pan może... - Dziewczyna zdała sobie sprawę jak niedorzecznie brzmi pytanie, które samo układało jej się w głowie. - Czy ktoś przechodził za mną?

Ku wielkiemu zdziwieniu Ginny, mężczyzna nie zrobił pogardliwej miny, a zwyczajnie pokiwał przecząco głową, wkładając otrzymane pieniądze do lady i jednocześnie drugą ręką pakując podręczniki.

- Nie, nikogo tu nie było. Ale chwilę wcześniej obok sklepu przechadzał się jakiś podejrzany typek w czarnej szacie. Powinienem sprawdzić czy czegoś stąd ukradkiem nie chce zwędzić, ale – szczerze pani powiem – obawiałem się, czy przypadkiem nie jest jednym z ludzi Sama-Pani-Wie-Kogo. A ja mam ochotę na spokojniejszą śmierć niż zdychanie w powolnych męczarniach.

Optymista. Zironizowała w myślach.

- Ale czy widział pan jego twarz, rozpoznał w nim kogoś? Wie pan kim on jest?

- Sama możesz się go o to spytać. Jest tam.

Długi, kościsty palec wskazał na ulicę, gdzie wysokiej postury mężczyzna w szykownym płaszczu pocałowanym przez noc, wchodził do dosyć obskurnego baru. Ginny pomimo chwilowej niechęci stwierdziła, że musi sprawdzić, kto rozdawał prezenty pomimo braku czerwonej czapki i stada reniferów.

- Dziękuję, do widzenia - rzuciła szybko, lekko podniesionym tonem, chwytając zapakowane książki i wybiegając z księgarni.

- Zaczekaj, żartowałem, nie idź tam! - krzyknął za nią, lecz ona była już za daleko by zawrócić. Zresztą wcale nie miała takiego zamiaru. Nie była też do końca pewna czego się spodziewała. Przystojnego bruneta, który uratował ją z opresji? Bogatego arystokraty, który miał na tyle niepotrzebnych pieniędzy, że wolał dać je komuś potrzebującemu niż trwonić na napitki w przydrożnym barze?

Ginny dobiegła do tawerny z odrapanym napisem, którego nie była w stanie rozszyfrować. Nabrała dużo, może zbyt dużo, powietrza do ust i wypuściła je, już nieco spokojniejsza. Nie miała pojęcia czego może spodziewać się po bywalcu obskurnych lokali, z których woń drażniącego alkoholu i podpitych czarodziei, było czuć aż z miejsca, w którym się znajdowała.

Musiała jednak to sprawdzić. Tak nakazywało jej własne sumienie.

Rudowłosa powoli otworzyła drewniane drzwi baru, stylizowane na takie, jakie widziała w mugolskich westernach i od razu odurzył ją przeszywający smród napitków. Przyłożyła sobie palec wskazujący pod nos i zmarszczyła brwi w poszukiwaniu mężczyzny w ciemnej, błyszczącej w słońcu pelerynie. W małych krzesełkach siedzieli nabuzowani alkoholem ludzie, którzy nieobecnym wzrokiem lustrowali nowo przybyłego gościa.

Był to chyba najgorszy bar, jaki Ginny w życiu widziała. Nie rozumiała jaką przyjemność czerpali ci wszyscy ludzie z tego, że spijali się w trupa i myśleli, że byli przez to lepszymi ludźmi. Czy mężczyzna, który podarował jej galeony był tylko zapijaczonym idiotą, któremu spodobała się dziewczyna przy ladzie?

I wtedy ujrzała postać, którą widziała przed drzwiami baru. Siedział tuż przy kontuarze, popijając jakiś drink. Był odwrócony tyłem, lekko zgarbiony, otulał troskliwie szklankę rękoma, jakby bojąc się, że sama od niego ucieknie. Nie widziała jego twarzy, ale była pewna, że był to ten sam człowiek. Niepewnie, skradając się jak drapieżnik polujący na ofiarę, podeszła bliżej. Z miną zdradzającą niezdecydowanie usiadła na taborecie, tuż obok tajemniczego mężczyzny, który okazał się być młodszym, niż przypuszczała. Jednak przez długi, zamiatający brudną, pełną stłuczonych napitków, płaszcz, wydawał się być też odrobinę starszym aniżeli w rzeczywistości.

Odwrócił głowę, spoglądając na nią soczyście smolistymi oczami.

- N... Nott – wykrztusiła zaskoczona, marszcząc brwi z niedowierzania. Przyłożyła sobie dłoń do policzka, nie umiejąc wytłumaczyć tej beznadziejnej sytuacji, w której się znajdowali.

- Ginevra Weasley - odpowiedział podniosłym tonem z odrobinę podejrzaną, niemal niepokojącą nutą. Ginny nie umiała sobie wyjaśnić, dlaczego nazwał ją pełnym imieniem. W domu rodzice zwracali się tak do niej tylko wówczas gdy pragnęli ją skarcić za niestosowne zachowanie lub okrycie się płachtą wstydu. A więc za co karcił ją Teodor? Czy można karać za coś, czego winowajca nie był świadomy? - Cóż za niespodziewane spotkanie.

Po tych słowach Nott uśmiechnął się przeszywająco.

~*~

I co sądzicie? Moim zdaniem nie jest źle, jestem w miarę zadowolona. Dziękuję wszystkim za komentarze, i za te, które już dostałam, i za te, które mam nadzieję znajdą się pod tą notką. Jeśli mielibyście jakieś pytania/obiekcje zapraszam do zadawania, postaram się odpowiedzieć :)

Zastanawiam się czy dodać podstronę "bohaterowie" czy raczej dla wszystkich jest raczej wiadome, jakie postacie pojawią się w mojej historii?

Całuję,

Mermaid